O książce: 1977 / Jurij Daniilovich Goncharov jest powszechnie znany ze swoich nowel i opowiadań o Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej. „Opowieść o równym człowieku”, „Dezerter”, „Porażka”, „Trzej z karabinem”, „Sto zimnych nocy”, „Właściwy człowiek”, „W czterdziestym pierwszym” i inne dzieła pisarza zajął mocne miejsce w naszej sowieckiej literaturze o wojnie. Uchwycają historyczną pamięć ludzi o niezrównanej odwadze i wielkich wyczynach. Opowieść „Ostatnie żniwa” została napisana przez Yu Goncharowa z dzisiejszego stanowiska moralnego i jest rodzajem apelu do sumienia potomków - w zmartwieniach w czasie pokoju nie zapominajcie o koszcie, jakim osiągnięto nasze Zwycięstwo „... Wasilij Fiodorowicz dotarł do krawędzi orki, spojrzał na pionowe cięcie gleby: jak głęboko sięgają pługi? Mimowolnie podziwiał tłustą, gęstą czerń ziemi, pod suchą górną skorupą zachowującą kruchą kruchość. Ziemia zawsze była interesująca i atrakcyjna dla Wasilija Fiodorowicza, a nawet w jakiś sposób smaczna dla niego, dla jego oczu i uczuć. Całkiem jak chłop, jak jego ojciec i dziadek, a przed nimi prawdopodobnie nieznani mu przodkowie, Wasilij Fiodorowicz uwielbiał brać grudki i ugniatać je w dłoniach, czuć ich żywe ciepło, łapać ich pachnący oddech raz po raz , jak całe swoje życie, z entuzjazmem i podziwem myśli – jakie to bogactwo, ta prosta, prosto wyglądająca ziemia, jakże jest wyższa od wszystkich skarbów wymyślonych przez ludzi, bo jest prawdziwa, bezwarunkowa i niezastąpiona: tylko wtedy, gdy jest. istnieje, ziemia póki żyje, rodzi i żywi, żyje i będzie żyła, a także sam człowiek…»